sy sien die vlamme
voel hoe die hitte
haar gesig soen
steeds
hoekom is haar hart
so ontsettend koud
haar oog vang
die dieprooi vog in die glas
onaangeraak
is dit die bottel se pasmaat
hoekom bereik die hitte
nie haar hart
hoekom voel dit so swaar
en koud
so leweloos
so skielik broos
dis mense hand
wat haar hart so koud laat
mense se hand
wat al die lewe
daaruit tap
met beloftes
wat so maklik
gegooi word in die wind
beloftes
wat opgewondenheid bring
net om
die lewe uit harte te wring
die warm vreugde vuur te blus
die enigste vlamme
die is wat drome
tot as verbrand
waar is die omgee
vir bloed van jou bloed
waar is die terugstaan
dat die son
ook op jou eie bloed kan skyn
net die snerpende yswind
wat drome soos yskristalle
uitmekaar laat spat
neer hel en smelt
tot niks …
nie die wyn
in die bottel of die glas
sal die vuur
kan laat brand
in haar binneste
waar drome lê soos as
haar hart
gevries en teleurgesteld
sidder en beef
van die artiese wind
van afguns
van eie belang
van eie ek
wat deur haar gewaai het
alles gevries agter gelos het
sy staar na die vuur
maar in hierdie uur
kan sy skaars die
winter in haar hart verduur.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking