As die wind se werk
op die horison rus
die son se groet dit
in oker kleur
die koue die laaste
laag op die horison vorm
sy lang vingers uitsterk
oor vlakte en boom
dit is wanneer mens
sy maat nader trek
‘n vuurtjie meer vir geselligheid aansteek
hul samesyn en liefde
die gemeensame gloed word
wat hulle albei warm hou
terwyl hul tuur na die vuur
en oor die vlaktes ver
na die laag op laag groet
van koue, son en wind
die koue vingers van winter
hul nie raak
want hulle hart klop warm
vir mekaar
hul liefde brand sterker
en hoër as die kameeldoring vuur
vrede pols deur hul are
hier waar hul die eggo’s daarvan
aanskou oor die vlaktes
van hul eie Namib-aarde.
© Marsofine Krynauw
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking