Die maan loer wit
agter die vaal duin uit
nie seker of wind
nog sy stofriel dans
wat hy daglank
nie kon laat gaan
maar nou
lê die vlaktes
grys en kaal
geen spoor van wind
se kotteljons
of teken van
die riel daglank getrap
hier oor die vlaktes heen
alles is skielik
onheispellend stil
na son se groet
afwagtend op die nag
maar maan laat hom nie keer
hy moet net sien
waarmee wind hom
heel dag besig hou
dit lyk vir hom of wind
weer heel dag leeg gelê het
tog wil hy hom verbeel
die vaalduin se vorm
is anders
hy lyk so half wind verwaai
en flou gehardloop
voor wind se sterk asem
se nimmdereindigende dans lus
wat niks soms
hier oor die vlaktes kan blus
hy sal so bietjie hier vertoef
tot aandster groet
dan gaan hy op sy eie baan
om saam met die sterre
te gaan dans
tot hanekraai.
©Marsofine Krynauw
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking